Chapter X ~ Femme Fatale

Słońce dopiero wschodziło nad horyzontem, kiedy dziewczynie otworzyły się oczy. Uśmiech wykwitł na jej twarzy przy wspomnieniu dnia wczorajszego. Jednak nie myślała o tym, że pocałował ją Diego. Chociaż to pewnie na długo zostanie jej w pamięci. Przekonała się bowiem, że chłopak całuje wręcz wyśmienicie. Czuła się wtedy jak w raju. Niestety nie było koło niej jej księcia… tylko Diego. Myślała o kimś kogo zobaczyła. Doskonale pamiętała moment, w którym wpadła w ramiona Jorge. Te jego oczy, które lśniły tak jak dwa lata temu, jego nieziemski uśmiech. I jej wredne zachowanie względem niego. Była chamska jednak nie wiedziała co robić. Zostawia ją, pisze list, który całkowicie przekreśla ich, a potem wraca. Wraca do Argentyny i jej serca. Normalna nastolatka rzuciła by mu się w ramiona. Stoessel jednak trzyma się od niego z dala, i stara sobie wmówić, że Kocha Diego. A może powinna stawić czoła przeznaczeniu?

 

Alba po raz kolejny tego  dnia musiała iść do przychodni. Jej synek David znów źle się poczuł. Niestety pani doktor twierdziła, że chłopcu nic nie jest czym do reszty zepsuła 25 letniej Albie dzień. Przez nią kobieta musiała biegać po kilka razy do przychodni co naprawdę ją zmęczyło. Jednak za ósmym razem miała szczęście, przyszła nowa pielęgniarka, która o dziwo stwierdziła chorobę u chłopca. Zatroskana mamuśka jak to mamuśce wypada zaczęła się martwić o synka. Bała się, że będzie zmuszona siedzieć z nim w domu kilka dni. Bardzo kochała swojego synka, ale równie ważna była dla niej praca. Od rana do późnego wieczora pracowała ciężko kancelarii radcowskiej. Strasznie nudziła ją owa praca, niestety potrzebowała środków do życia, alimenty nie sięgały nawet 500 złoty miesięcznie, więc nawet nie starczało na wszystko dla jej synka. I właśnie dlatego kobieta postanowiła rozpocząć pracę na krzesełku radcowskim i zarządzać dużą firmą, która przynosiła jej duże zyski. Osiągnęła to czego chciała, mogła zapewnić synowi dobre dzieciństwo w dostatku.

 

Po raz kolejny szok. Kolejne miliony zebrane wokół jednej niewinnej Lambre. Dziewczyna nie wytrzymywała oblężenia przez reporterów .Najchętniej wróciłaby do domu, założyła dresy i zajadała się masłem orzechowym.  No i tak powinno wyglądać życie dziewczyny w jej wieku. Jednak ona musi mieć inaczej. Od poniedziałku do niedzieli, od rana do wieczora na planie, w studio nagraniowym, na sesji lub na wywiadzie. A gdzie tu miejsce na odpoczynek, wypad z przyjaciółmi czy leniuchowanie? W harmonogramie panienki Mercedes nie istniały rzeczy pokroju zabawy. Było praca, praca, praca, sen. Sen, ale jaki? Kilka godzin spędzonych na niewygodnej sofie w garderobie. Ona nawet nie miała czasu na powrót do domu. Jej dom oblegany przez nią był może dwa razy w miesiącu, nie więcej. Jednak blondynka nie chciała już tak żyć. Chciała raz na zawsze zmienić swoje życie! Jak? Sama jeszcze nie wiedziała, ale miała do tego ambicje.

                                                                             ____________

Tak oto prezentuje się króciutki rozdział 10.  Pewno nikt się nie łapie kto w tym opowiadaniu ile ma lat ;) Zrobie coś za kilka dni i dodam zakladke ,, bohaterowie'' a tam ich wiek. Albo coś podobnego.

1 Jest jaka osoba, której podoba się rozdział?
2 Chcecie konkurs na pogodzenie Jortini?
3 Chcecie dłuższe rozdziały?
4 Jak myślicie ile mam lat ? xD
5 Jedną scenę wzięłam z pewnego serialu. Ktoś wie o, którym serialu mowa?
6 Chcecie wiedzieć jak potoczą się losu bohaterów?
Następny raczej za 7 dni

                                                                          Pozdro ;***

Rozdział IX Two kisses

***Martina***

- Co ty tu robisz ? – warknęłam

- Możesz jaśniej ? – zapytał cały czas trzymając  mnie

- Co robisz w Buenos Aires, nie powinieneś się podlizywać włoskim nauczycielom ? – zapytałam ironicznie.

- Nie – odparł krótko – Teraz mieszkam w Argentynie, a dokładniej tu – uśmiechnął się.

Szybko wyrwałam się z jego uścisku i z gracją wyminęłam podążając do toalety. Najpierw mnie rani, a później jak gdyby nigdy nic wraca do mojego życia. No i oczywiście teraz nie mam już najmniejszych szans na zapomnienie, zmianę i na nową miłość.

Te wszystkie myśli dobijały mnie. Nie potrafiłam dłużej być twarda. Z moich niebieskich oczu wypłynęło parę łez. Na szczęście byłam już w łazience. Szybko wyciągnęłam chusteczki i wytarłam kropelki z moich policzków. Ja tak nie chcę! Nie chcę po raz kolejny cierpieć. Wcale! Chce bezpiecznego związku, który nie będzie doprowadzał mnie do płaczu. A  w tej chwili taki związek jest w stanie zapewnić mi tylko on. Diego.

 

                                                                                ***

Pośpiesznie nałożyłam na siebie tonę makijażu. Może i wyglądam jak jakiś plastik, ale co mi tam ? Diego lubi kiedy dziewczyny wyglądają jak lalki. Może i ja nie lubię, ale co to ma  do rzeczy. Nie jestem pępkiem świata.

                                                ***Diego***

- No wreszcie film się już zaczyna – krzyknąłem szepcząc

Dziewczyna tylko przewróciła oczami usiadła obok. Po chwili objąłem ją ramieniem żeby się nie bała. Chociaż znając nieustraszoną Tini ,nie będzie się bała.

Film zleciał nam, a zresztą mi bardzo przyjemnie. Zaraz zapytam o niego Martinę. Mam nadzieje, że się wyluzowała. Zresztą taka laka jak ona nie powinna  się spinać.

                                                            ***Candelaria***

Jak na co dzień biegłam spóźniona do biura. Kolejna przedłużona randka. Kolejna nieprzespana noc i kolejna gadka z szefem. Tak to już taki rytuał.  Powolnym krokiem weszłam do windy, która zawiozła mnie aż na dziewiąte piętro. Nie zamierzałam jechać do siebie, tylko do szefa. I tak za dwie minuty sam by mnie wezwał.

-  Molfese! Który to raz w tygodniu ?- Spytał ostro

- A co dzisiaj jest ? – Zapytałam

- Sobota! – warknął mój szef

- Ech w takim razie to szósty raz – odpowiedziałam wyciągając pilniczek.

-  Acha tak, tak. To o sześć razy za dużo! – krzyknął – Dowidzenia!

- Mam dziś wolne ? – Zapytałam z nadzieją

- Tak dzisiaj, jutro i ciągle! Już tu nie pracujesz! –Wrzasnął na cały budynek

- Nie, nie pan nie może! To nie tak miało się kończyć – skomliłam, ale on mnie już nie słuchał. Wezwał ochronę, z której to ludzie wyprowadzili mnie z budynku.

Co ja teraz zrobię? Jak zapłacę za ocieplenie?

 

                                                             ***Martina***

Zaraz po zakończeniu filmu Diego gdzieś mnie wziął. Całkowicie nie wiedziałam gdzie idziemy. W pewnej chwili chłopak zawiązał mi na oczach bandankę, złapał w tali i zaczął gdzieś prowadzić. Wcale się nie opierałam. Lubiłam takie zabawy. Poczułam zimno ,jednak po chwili moje ramiona okryła ciepła puchówka. Niedługo potem Diego zdjął mi z oczu swoją chustę. Staliśmy na dachu galerii handlowej. Wokół nas piękne ciemne niebo, a  na nim morze lśniących gwiazd.

- Diego tu jest cudownie – powiedziałam oczarowana

- Dla Ciebie wszystko – uśmiechnął się

Nagle poczułam jakby był moim chłopakiem od lat, a wcale nim nie jest. Jest tylko moim przyjacielem, który robi dla mnie tak wiele. Czuje, że mogę mu wszystko powiedzieć. Zdradzić mu co mnie trapi a on mnie pocieszy. Po moim policzku spłynęła łza, którą szybkim ruchem starł Diego.

- Co się dzieje – zapytał

- Obiecaj mi, że nikt mnie już więcej nie zrani – powiedziałam cicho

On tylko mnie przytulił i szepnął do ucha ,, Obiecuje’’

Spojrzałam mu w oczu. Dopiero teraz zobaczyłam jaki mają śliczny odcień brązu. Nie mogłam się od nich oderwać. Były śliczne, tak naprawdę Diego także był śliczny. Uśmiechnęłam się do niego, on zrobił to samo.

Po chwili jego jedna ręka leżała na mojej tali. Natomiast moja ręka oplatała jego szyje. Prawdą było, że dzieliły nas tylko warstki ubrań. Diego znów się uśmiechnął jednak tym razem wpijając się w  moje usta.

                                                            ***Jorge***

Całkowicie nie rozumiem Martiny. Teraz jest taka inna. Zmieniła się przez te dwa lata. Aż  nie mogę w to uwierzyć. Może to naprawdę czas aby o niej zapomnieć. Chyba tak.  Najwyraźniej nie dane nam było być razem.

Niezbyt szczęśliwy wyszedłem z kina. Ruszyłem w stronę mojego domu. Po chwili jednak dogoniła mnie Lucia. Złapała mnie za nadgarstek i przyciągnęła bardzo blisko siebie.

- Co się z tobą dzieje ? – Zapytała

- Ona tam była. Zmieniła się i ja nie wiem – powiedziałem

- Zapomnij o niej – Powiedziała cicho

- Nie potrafię – powiedziałem zgodnie z prawdą.

Dziewczyna jeszcze bardziej się do mnie przysunęła. – Pomogę Ci – wyszeptała. Nasze ciała już się stykały, a może Lucia naprawdę jest w stanie mi pomóc. Może dzięki niej zapomnę o Martinie ?

Usta dziewczyny powoli przybliżały się do moich jednak dziewczynie brakowało odwagi. Delikatnie ująłem jej twarz w dłoniach  i zbliżyłem do swojej, a moje usta z równą delikatnością musnęły usta dziewczyny.

                                                                                            ***

Ludzie, wariaci i kosmici! Przepraszam za tak długą nie obecność na blogu ;( Jednak teraz z Internetu mogę korzystać w piątki i weekend więc sami rozumiecie :D Wynagradzam długim rozdzialikiem. Uprzedzam Jortini… hmm poczekacie jeszcze troszkę ;)

 

Rozdział VIII ~ Casanova, Lucia & nowa ona

Spóźniłam się z nim, ale znów mam kontrolę nad trzema blogami, a na jedego przez kilka dni pisałam one shota ;p Sorki :***

dwa tygodnie później.

- Czy ktoś może jeszcze coś zrobić z tym dzieckiem? - Zapytał swej żony Alejandro < ojciec Tini>
Jego żona tylko pokręciła głową. Nie wiedziała co powiedzieć. W przeciągu tygodnia ich córka zmieniła się na gorsze. Cukiekowe sukienki zastąpiły czarne bluki i porwane jeansy. Zaczęła pokazywać swoje atuty  i kusić chłopaków. Wszystko było spowodowane spotkaniami  z Diego. Chłopak z pozoru spokojny i potulny, ale pozry mylą. Diego to typ bad boya , znany także jako casanova.  Dziewczyny traktował jak mu się podobało chciał je po prostu zaliczyć i rzucić.Na konice miał nawet Mercedes Lambre ( w tym opowiadaniu gwiazda)  A w ostatnim czasie w oko wpadła mu niczemu winna Martina Stoessel. Zamierzał zrobić z nią to co z resztą dziewczyn.

                                                                          ***Diego***
Wystarczy jeden wypad do kina i Martina będzie moja. Szybko wbiłem się na strone kina i zarezerwowałem bilety na pierwszy lkepszy horror. Każdy chłopak lubi chodzić z dziewczyną na horrory. One się boją, tulą, całują... No nie w tym przypadku. Martina ani razu mnie nie pocałowała. Czas wkroczyć do akcji.

                                                                     ***Lucia***
-Jorge! No dawaj idziemy - Krzyczałam na chłopaka
Poznaliśmy się jakieś czternaście dni, ale on już zawrócił mi w głowie. Ma takie śliczne oczy, włosy i ten słodki nos. Nie, no stop! Nie mogę się zakochać w nowo poznanym chłopaku. A jeśli już to się stało? Jeśli już się zakochałam? A może on też coś poczuł. Przecież dużo czasu razem spędziliśmy. Chodziliśmy razem nad morze, jeździliśmy na deskorolce, jedliśmy lody, spacerowaliśmy a teraz idziemy do kina. Może stałam się chociaż jakąś małą cząstką jego życia. Przecież tylko dzięki mnie przypomniał obie to miasto. Niestety przyponiał też sobie o swojej pierwszej miłości - Martini. Robili razem wszystko, tak jak teraz my. A może on chce, żebym mu ją zasąpiła. Jeśli tak to ja jestem chętna!
- Luci! Co z Tobą?- krzyknął chłopak - Patrzysz w jedną rzecz przez pięć minut
-Ach tak, przepraszam! Zamyśliłam się - Rzuciałam
- To idziemy do tego  kina ? - Zapytał chłopak
- Jeśli tak bardzo chcesz - Zaśmiałam się
Wyszliśmy razem z ogrodu bruneta i skierowaliśmy się do kina. Idziemy na jakiś horror wybrany przez Marco < brat Luci> Mój kochany braciszek uwielbia planować mi randki i spotkania. Żyjemy w zgodzie. Odkąd skończyłam siedem lat ani razu się nie kłóciliśmy. Ja pomagam mu, a on mi. Jakby był o dwa lata starzy i nie byłby moim bratem chętnie bym się z nim umówiła.

                                                         ***Martina***
Wyciągnęłam z szafy nowe ciuchy, które postanowiłam ubrać na spotkanie z Diego. Uwielbiam takie krótkie topy. Chociaż jeszcze tydzień temu nie pomyśłałabym, że coś takiego ubiorę. W sumie to tydzień temu byłam normalną osiemnastolatką. A teraz? Nie no to nie do pomyślenia. Sprawiam problemy w domu, wprowadzam nerwową atmosferę i w ogóle. Chyba powinnam wrócić do starej Tini, ale najpierw zapomne o Jorge.

Godzine Później
Siedziałam z Diego w sali kinowej. Ale zachciało mi się do toalety, na szczęście seans się nie zaczął więc bez problemu wyszłam z rzędu i zaczęłam schodzić na dół. Niestety nie mam najlepszego wzroku, tym bardziej w ciemności, więc oczywiście musiałam się potknąć. Jednak uniknęłam spotkania z twardą posadzką. Ktoś mnie złapał.
Nagle światła się zapaliły i zaczął się film. Światło oświetliło także twarz chłopaka, który mnie złapał.
- Martina?- Zapytał.....

                                                                              ***
Tak oto prezentuje się rozdział 8.
A już w następnym:
- Kto złapał Tini?
- Co się stanie z Diego i Tini?
- Czy między Lucią a Jorge zaiskrzy?
- Czy będę miała wene na innych bohaterów?
To wszystko w najbliższym czasie.
Pozdro :***

Rozdział VII ~ Nasz dom jest w Buenos Aires

                                                   ***Martina***
Tak ten list wszystko tłumaczy. Jednak ja  za dużo wycierpiałam żeby teraz płakać. Skoro jemu na  mnie nie zależy to czemu mam tracić łzy? Przez dwa lata unikałam chłopców a on nie chciał już ze mną być. Może powinnam przez ten okres szukać sobie kogoś anie czekać na niego? Stracone dwa lata! Na, ale cóż teraz znajdę sobie nowego chłopaka. Diego zawsze za mną latał, a co jak co,ale jest nawet przystojny. Czas na odwiedziny. Szybko otworzyłam szafę w celu poszukania jakiegoś ładnego stroju. Szafa była zapchana cukierkowymi, pastylowymi i koronkowymi sukienkami. Tylko na jednej półeczce leżało kilka bluzek, spodenek i spódniczek. Raczej gustowałam w krótkich modnych sukienkach. Szybko wybrałam jedną z nich. Moim zdaniem najbardziej pasowała na tego typu spotkanie. Do niej wybrałam czarne szpilki i małą torebeczkę z różowymi cekinami. Z szafeczki wzięłam bransoletki, kolczyki i pierścionek. Wszystko ślicznie się komponowało. Tak jak to lubię. Brakowało mi tylko odpowiedniego makijażu. Wzięłam kilka kosmetyków i nałożyłam je na twarz. Później tylko pomalowałam paznokcie i uznałam, że jestem gotowa. Zbiegłam ze schodów, omijając pokój brata. Rzuciłam krótkie ,,cześć'' na pożegnanie i wybiegłam z domu. Szczęście w tym, że Diego mieszka na tej samej ulicy więc po pięciu minutach stałam pod drzwiami jego domu. Energicznie zapukałam do dębowych drzwi. Otworzyła mi pani Jackie ( mama Diego) Kobieta jak zawsze uśmiechnęła się serdecznie.
- Dzień Dobry Martino!- przywitała mnie kobieta w średnim wieku.
- Dzień Dobry, zastałam Diego? - uśmiechnęłam się lekko
- Oczywiście, jest na górze w swoim pokoju. Proszę wejdź - zaprosiła mnie do środka.
Bardzo spodobało mi się wnętrze. Mimo iż mieszkam strasznie blisko nigdy nie zaszczyciłam ich swoją obecnością. Wbiegłam po schodach do góry, domyśliłam się, że Diego jest posiadaczem pokoju z wyrytym napisem ,,Diego'' na drzwiach. Pociągnęłam za klamkę wchodząc do ładnie urządzonego pokoju. Na podłodze leżała czarna gitara klasyczna. 
- Cześć - Przywitałam się
- Cześć Tini! Nie spodziewałem się Ciebie - powiedział
- No tak- zawahałam się - Ale mam propozycje, chodźmy do kina- zawołałam
- Przystanę na tej propozycji tylko muszę się przebrać- powiedział uśmiechając się
- To szybko, szybko- zawołałam i usiadłam na łóżku.
Chłopak chyba zdziwił się, że nie wychodzę. Tak to troszkę dziwne, że ma się przy mnie przebierać, ale co tam? Diego podszedł do szafy, wyciągnął z niej słodki wełniany sweterek. Widać nie czuł potrzeby zmieniania dolnej części garderoby. Miał czarne spodnie. Można powiedzieć, że były eleganckie. Chłopak zdjął koszulkę a moim oczom ukazała się niezła klata. Diego szybko włożył sweterek, w którym wyglądał zniewalająco.
- No to co idziemy? - Zapytał
- Jasne!- odpowiedziałam wesoło.

Wyszliśmy przed domu czarnowłosego. Szliśmy obok siebie, jednak ja ujęłam jego rękę przyjemnie się uśmiechając.
                                                                       ***Jorge***
- Jorge! Wstawaj! - Usłyszałem wołanie taty.
Otworzyłem oczy. Znajdowałem się w samochodzie ojca. Spojrzałem za okno. Nie byliśmy we Włoszech. O nie, nie, nie! 
- Tato gdzie jesteśmy? - Zadałem pytanie pokroju dziecięcego
- W domu - Odpowiedział krótko
- Przecież nie jesteśmy we Włoszech - Powiedziałem unosząc brwi do góry
- Ponieważ nasz dom jest tu... w Buenos Aires

                                                                         ***
Niczego sobie krótki rozdział. Nie obrażać się za Diego! Akcja ( czyt. akcija) musi być. Ech był gotowy od niedzieli, ale nie miałam siły ani czasu wejść i opublikować. Przepraszam... Następny... Hmmm jutro? Postaram się ;)

Rozdział VI ~ To koniec, ten list wszystko tłumaczy

                                    Rozdział ze specjalną dedykacją

                                   Dla Patrycji Verdas. Dziękuje

                                   Za Twoje miłe słowa

                                  Umieszczone w komentarzach.

                                 Każdy komentarz, choćby taki

                                Zawierające słowo cieszy:)

                                                        Dziękuje Ci

                                                   ***Martina***

 <trzask> Weszłam do domu. Zbulwersowana wbiegłam na górę do swojego pokoju.

- Martina! Musimy poważnie porozmawiać! – Krzyknął z dołu tata.

Tak pewnie o tym w kościele. Tak nie zrobiłam najlepiej, ale cóż czasu nie cofnę. A rozmowa teraz to nienajlepszy pomysł. Kiedy serce mi pęka on chce porozmawiać o moim zachowaniu mam dosyć. Niestety po drodze do mojego pokoju znajduje się królestwo mojego brata. I jak to ma w zwyczaju musiał mnie złapać za rękę i wciągnąć do siebie.

- Czego?- Warknęłam przez łzy

- Martinko, tatuś cię wołał. Chce z tobą porozmawiać- zaskomlał mój 20 letni braciszek.

Zacisnęłam zęby, licząc w myślach do dziesięciu. Tylko to potrafi mnie uspokoić. Uśmiechnęłam się sztucznie poczym wyszłam z pokoju Francisco. Tym razem  już nikt ani nic nie stało mi na przeszkodzie do położenia się na łóżku i popłakania.

                                                    Sen/wizja Martiny

Nie jestem ptakiem, który lata,
I nie maluję obrazów.
Nie jestem rzeźbiarzem, poetą.
Jestem tylko, kim jestem

Notowałam na kartce słowa a siedzący za pianinem Jorge dobierał nuty. Jak on się przy tym ślicznie uśmiecha. Koniec Tini! To Ci nie pomoże w pisaniu piosenki.  Chociaż… może jednak?

Z gwiazd nie umiem czytać,
I księżyca nie zniżę,

Ale pięknie będę się uśmiechał.

Zerknęłam na chłopaka. Tym razem jednak nie był uśmiechnięty słysząc słowa. Wyraźnie zmarszczył brwi. Odszyfrowałam z jego twarzy grymas i rozczarowanie.  Pokazał mi palcem żebym do niego podeszła. Oczywiście z radością usiadłam obok komponującego chłopaka.

- Ja nie umiem wymyślić melodii do Twojego pięknie uśmiechającego się tekstu- powiedział prosto z mostu. Wolałam jak zaczynał od komplementów. Ale nie no spoko.

- Mógłbyś jaśniej, nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć- uśmiechnęłam się trzepocząc rzęsami.

- Chcę powiedzieć, żebyś to ty wymyśliła melodie do swojego tekstu- powiedział naśladując ruchy moich rzęs

- Ok, no dobra misiaczku, ale proszę nie tym tonem do swojej dziewczyny- udałam obrażoną.

- Dobra to może tak- wziął kartkę z moim tekstem. Skreślił zdanie,, Ale pięknie będę się uśmiechał’’, na co się oburzyłam. Jednak on nie wziął tego pod uwagę i napisał.

Nie jestem niebem, ani słońcem...
Jestem tylko sobą.

- I to ma zastąpić mój tekst z uśmiechem?- Zapytałam kpiąco

Uniósł brwi do góry robiąc pytającą minę.

- No dobra Twoje lepsze powiedziałam- przyznając mu racje. Co niestety robię często.

Po dwóch godzinach skończyliśmy piosenkę. Oczywiście atmosfera była miła. Uwielbiam pisać piosenki z Jorge. Jest moim pierwszym chłopakiem, który potrafi mi się sprzeciwiać.  Diego jest na to idealnym przykładem. Dominguez nawet nie śmiał mi zwrócić na nic uwagi. Na samą myśl o chłopaku nazywanym przeze mnie,,clownem’’ zaczęłam się śmiać.

- I co Cię tak śmieszy? – Zapytał lekko zirytowany Jorge

- Na pewno nie to, że Twoja twarz jest lekko purpurowa- powiedziałam tak cicho, że chłopak ledwo mnie usłyszał.

- Aaaa – pisnął jak nastolatka, która zapomniała błyszczyka. Szybko wyjął lusterko i odetchnął z ulgą. Chociaż wiedziałam, że jest na mnie wściekły.

- Ptysia – zaczął ze sztucznym uśmieszkiem - czemu mnie okłamałaś?!- Krzyknął.

- Przecież,  powiedziałam, że to na pewno nie to! -  Broniłam się

On tylko pokręcił głową. Złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę łąki. Uwielbialiśmy tam chodzić prawie zawsze tam się umawialiśmy.

- Uwielbiam to miejsce- powiedziałam sama do siebie. Jednak Jorge, jak to Jorge usłyszał, co mówiłam. Uśmiechnął się do mnie pokazując rząd białych zębów. Ja także się uśmiechnęłam. Chłopak złapał mnie w tali. – Wiem o tym- Powiedział cicho. Później wziął mnie na ręce i jak gdybym była lekka jak piórko okręcał mnie wokół siebie. Następnie ułożył mnie na ziemi. Sam też się położył.

- Widzisz tamtą chmurę? – Zapytał – Przypomina mi serce – Dodał

- No, a z czym Ci się kojarzy serce? – Zawtórowałam mu pytaniem

- Z Tobą – Powiedział krótko, ale jak słodko

- To takie miłe – powiedziałam kładąc się na nim. Za nim zdążył cokolwiek powiedzieć zaczęłam go całować. Uwielbiałam to robić. Jego usta były jakby stworzone dla moich. Mogłabym je całować całymi dniami, miesiącami a nawet latami. Jednak trwało to minuty, nie więcej. Często tego żałowałam, ale no cóż. Kiedy się od niego oderwałam on niemal od razu zaczął swój monolog.

- Martina chodź odkopmy ta skrzynkę- powiedział szybko

-, Dlaczego? Przecież miała tu być aż do końca naszych dni

- Tini, proszę! – Powiedział stanowczo

- No dobrze, ale dlaczego?- Zapytałam chcąc ją tam zatrzymać

- Dowiesz się w swoim czasie – Odpowiedział tajemniczo

Jorge szybko ją wydobył poczym mi ją podał.

- Zaglądnij do niej za kilka dni. Ja już pójdę- cmoknął mnie w policzek i odszedł.

                                                             ***

- Właśnie skrzynka- wyskoczyłam z łóżka. Tylko gdzie ja ją wsadziłam. Otworzyłam szafę- nie ma. No tak pewnie mam ją pod łóżkiem. Kładę tam wszystko, co może się później przydać. Oczywiście tak jak pomyślałam. Niczego sobie skrzynka leżała wśród starych rupieci. Uśmiechnęłam się na sam jej widok. Z przodu wyryte nasze inicjały… i rok 2008… dwa lata byliśmy razem. Później on wyjechał i tak nadszedł rok 2013. Gorące kropelki pojawiły mi się na policzkach,, Zaglądnij do niej za kilka dni’’- przypomniały mi się słowa chłopaka. Ja do niej nigdy nie zaglądałam. Pośpiesznie ją otworzyłam. Najpierw moim oczom ukazał się kolorowy album w serduszka. Zdmuchnęłam z niego kurz i szybko przejrzałam jego zawartość. Tak nam było dobrze. A może tylko mi było w nim dobrze. Przecież on odszedł. Popatrzyłam na inne rzeczy umieszczone w naszej skrzynce. Jednak na dole znalazłam białą kopertę. Jestem prawie zupełnie pewna, że jej tu nie było. Wzięłam ją do ręki i niemal natychmiast otworzyłam. Kartka była zapisana czarnym długopisem. Pismo było trochę krzywe jednak domyśliłam się, że należy do Jorge. Zaczęłam czytać owy list.

                                                   Kochana Martino!

Poprosiłem Cię żebyś po kilku dniach zajrzała tu. Teraz, kiedy wyjechałem wszystko się zmienia. Naprawdę Cię przepraszam, jednak to nie była moja decyzja. Wiem, że zraniłem Ciebie, ale ja też nie jestem z tego powodu szczęśliwy. Kiedyś jeszcze na pewno zawitam w Buenos Aires, jednak nie wierze już w nas. Nigdy o Tobie nie zapomnę. Mam nadzieje, że ty też będziesz o mnie pamiętać. Życzę Ci żebyś szybko znalazła kogoś, kto naprawdę na Ciebie zasługuje.

                                                                                                                 Tęsknie Jorge

Po przeczytaniu listu zrozumiałam, co się dzieje…

                                                                  ***

Zgodnie z obietnicą rozdział dłuższy. Jako, że mamy weekend może napiszę jeszcze jutro. Mam focha na drugiego bloga :3 Nie komentują jak nie ma leonetty xD Ok. no to mam nadzieje, że wam się podobało. Yeah wybraliście fajniejszą opcję. Jortini hmmm? Poczekacie ( prawdopodobnie) Mam nadzieje, że się nie będziecie obrażać jeśli kiedyś rozdziele Martine i Jorge’a <3 Żegnam :) A i potrafię napisać dłuższe :D Napisałabym więcej, ale zmęczona jestem a chciałam dodać w dniu dzisiejszym. Chciałabym pisać tak romantycznie, ale ja chyba po prostu nie potrafię. Może dlatego, że ja jeszcze nie mam za sobą tyle miłości ;) Ech kiedyś nadrobię jestem młoda :>

Chapter 05 ~ Wszystko stracone

Hej! Ostatnio rzadko dodawałam rozdziały :/ ...Przygotowania do szkoły... A teraz zaczęła sie szkoła,ale z racji, że jestem wmiare ogarniętą nastolatką, postaram się pisać codziennie. Tylko nie wiem gdzie, ponieważ mam 3 blogi ( liczę z tym) I na każdym będę pisać :) 3 razy w tygodniu to takie minimum ;) Mało komentujecie, a muszę przyznać, że jest was dość dużo :(

            

                                                      ***Martina***

Ze względu na wszystko, jednak powinnam walczyć.  Jeżeli go kocham to powinnam go tu zatrzymać. Ale jeśli nie mam na to siły? Nie mam siły się podnieść i walczyć? Co mam w takiej sytuacji zrobić.  Muszę go zatrzymać! Może to ostatnia szansa. Przecież jak wyjedzie do Włoch to może już nie wrócić.  Na samą myśl o tym potok łez wyleciał mi z oka.

-Tato ! Zatrzymaj się, proszę- krzyknęłam

- Co? Dlaczego? Martina?- tata zaczął grę w niepoukładane pytania.

- Po prostu!

Po chwili samochód zatrzymał się na przystanku autobusowym. Rozejrzałam się dookoła, by wiedzieć gdzie obecnie się znajduję.

- La Boca*- powiedziałam sama do siebie.

No czyli nie jestem aż tak daleko. Pobiegłam w stronę dworku, z którego przed chwilą wyjechałam. Plątałam się o własne nogi, ale tak to jest jak się biegnie w sukience do kostek. Po krótkim, choć dla mnie niemiłosiernie długim czasie dobiegłam do miejsca imprezy. Weszłam korzystając z mojego życiowego szczęścia weszłam do środka niezauważona. Uśmiechnęłam się sama do siebie jednak mój uśmiech szybko znikł, ponieważ nigdzie nie znalazłam Jorge.  Znowu się rozpłakałam. Jednak jak nie każdy potrafiłam powiedzieć sama sobie, że w takiej chwili zachowuję się jak małe dziecko, które nie dostało  lizaka.  Ale ja coś dostałam, a potem straciłam.

                                                             ***Alba***

Przemierzałam  alejki sklepowe w poszukiwaniu idealnej sukienki na bal Mercedes. Jest już za kilka dni a ja nawet nie kiwnęłam palcem. Hem może dlatego, że kilka dni temu rzucił mnie chłopak? Ach tak no właśnie. I taka jestem super pozbierana. Szkoda, że nie emocjonalnie! Rzuciłam wszystko na podłogę i wybiegłam ze sklepu.

                                                                     ***

Napisałabym więcej, ale nie mam siły. Wena na kolejny raczej nie zniknie, ale mam bardzo WAŻNE pytanie. Chodzi o to, że mam 2 pomysły na kolejny. Wolicie taki bardziej sielankowy czy taki ciekawszy xD?

PS 1 Martina nie zna Mechi, Alby , Pablo ,Candelari (…)  Z ,,serialowej’’ paczki zna tylko Lodovice i Jorge J

PS 2 Mam nadzieję, że się nie pogniewacie jeśli połączę kiedyś, na chwilę Martine i kogoś innego niż Jorge xD

PS 3 Następne raczej będą dłuższe :)