Rozdział VI ~ To koniec, ten list wszystko tłumaczy

                                    Rozdział ze specjalną dedykacją

                                   Dla Patrycji Verdas. Dziękuje

                                   Za Twoje miłe słowa

                                  Umieszczone w komentarzach.

                                 Każdy komentarz, choćby taki

                                Zawierające słowo cieszy:)

                                                        Dziękuje Ci

                                                   ***Martina***

 <trzask> Weszłam do domu. Zbulwersowana wbiegłam na górę do swojego pokoju.

- Martina! Musimy poważnie porozmawiać! – Krzyknął z dołu tata.

Tak pewnie o tym w kościele. Tak nie zrobiłam najlepiej, ale cóż czasu nie cofnę. A rozmowa teraz to nienajlepszy pomysł. Kiedy serce mi pęka on chce porozmawiać o moim zachowaniu mam dosyć. Niestety po drodze do mojego pokoju znajduje się królestwo mojego brata. I jak to ma w zwyczaju musiał mnie złapać za rękę i wciągnąć do siebie.

- Czego?- Warknęłam przez łzy

- Martinko, tatuś cię wołał. Chce z tobą porozmawiać- zaskomlał mój 20 letni braciszek.

Zacisnęłam zęby, licząc w myślach do dziesięciu. Tylko to potrafi mnie uspokoić. Uśmiechnęłam się sztucznie poczym wyszłam z pokoju Francisco. Tym razem  już nikt ani nic nie stało mi na przeszkodzie do położenia się na łóżku i popłakania.

                                                    Sen/wizja Martiny

Nie jestem ptakiem, który lata,
I nie maluję obrazów.
Nie jestem rzeźbiarzem, poetą.
Jestem tylko, kim jestem

Notowałam na kartce słowa a siedzący za pianinem Jorge dobierał nuty. Jak on się przy tym ślicznie uśmiecha. Koniec Tini! To Ci nie pomoże w pisaniu piosenki.  Chociaż… może jednak?

Z gwiazd nie umiem czytać,
I księżyca nie zniżę,

Ale pięknie będę się uśmiechał.

Zerknęłam na chłopaka. Tym razem jednak nie był uśmiechnięty słysząc słowa. Wyraźnie zmarszczył brwi. Odszyfrowałam z jego twarzy grymas i rozczarowanie.  Pokazał mi palcem żebym do niego podeszła. Oczywiście z radością usiadłam obok komponującego chłopaka.

- Ja nie umiem wymyślić melodii do Twojego pięknie uśmiechającego się tekstu- powiedział prosto z mostu. Wolałam jak zaczynał od komplementów. Ale nie no spoko.

- Mógłbyś jaśniej, nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć- uśmiechnęłam się trzepocząc rzęsami.

- Chcę powiedzieć, żebyś to ty wymyśliła melodie do swojego tekstu- powiedział naśladując ruchy moich rzęs

- Ok, no dobra misiaczku, ale proszę nie tym tonem do swojej dziewczyny- udałam obrażoną.

- Dobra to może tak- wziął kartkę z moim tekstem. Skreślił zdanie,, Ale pięknie będę się uśmiechał’’, na co się oburzyłam. Jednak on nie wziął tego pod uwagę i napisał.

Nie jestem niebem, ani słońcem...
Jestem tylko sobą.

- I to ma zastąpić mój tekst z uśmiechem?- Zapytałam kpiąco

Uniósł brwi do góry robiąc pytającą minę.

- No dobra Twoje lepsze powiedziałam- przyznając mu racje. Co niestety robię często.

Po dwóch godzinach skończyliśmy piosenkę. Oczywiście atmosfera była miła. Uwielbiam pisać piosenki z Jorge. Jest moim pierwszym chłopakiem, który potrafi mi się sprzeciwiać.  Diego jest na to idealnym przykładem. Dominguez nawet nie śmiał mi zwrócić na nic uwagi. Na samą myśl o chłopaku nazywanym przeze mnie,,clownem’’ zaczęłam się śmiać.

- I co Cię tak śmieszy? – Zapytał lekko zirytowany Jorge

- Na pewno nie to, że Twoja twarz jest lekko purpurowa- powiedziałam tak cicho, że chłopak ledwo mnie usłyszał.

- Aaaa – pisnął jak nastolatka, która zapomniała błyszczyka. Szybko wyjął lusterko i odetchnął z ulgą. Chociaż wiedziałam, że jest na mnie wściekły.

- Ptysia – zaczął ze sztucznym uśmieszkiem - czemu mnie okłamałaś?!- Krzyknął.

- Przecież,  powiedziałam, że to na pewno nie to! -  Broniłam się

On tylko pokręcił głową. Złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę łąki. Uwielbialiśmy tam chodzić prawie zawsze tam się umawialiśmy.

- Uwielbiam to miejsce- powiedziałam sama do siebie. Jednak Jorge, jak to Jorge usłyszał, co mówiłam. Uśmiechnął się do mnie pokazując rząd białych zębów. Ja także się uśmiechnęłam. Chłopak złapał mnie w tali. – Wiem o tym- Powiedział cicho. Później wziął mnie na ręce i jak gdybym była lekka jak piórko okręcał mnie wokół siebie. Następnie ułożył mnie na ziemi. Sam też się położył.

- Widzisz tamtą chmurę? – Zapytał – Przypomina mi serce – Dodał

- No, a z czym Ci się kojarzy serce? – Zawtórowałam mu pytaniem

- Z Tobą – Powiedział krótko, ale jak słodko

- To takie miłe – powiedziałam kładąc się na nim. Za nim zdążył cokolwiek powiedzieć zaczęłam go całować. Uwielbiałam to robić. Jego usta były jakby stworzone dla moich. Mogłabym je całować całymi dniami, miesiącami a nawet latami. Jednak trwało to minuty, nie więcej. Często tego żałowałam, ale no cóż. Kiedy się od niego oderwałam on niemal od razu zaczął swój monolog.

- Martina chodź odkopmy ta skrzynkę- powiedział szybko

-, Dlaczego? Przecież miała tu być aż do końca naszych dni

- Tini, proszę! – Powiedział stanowczo

- No dobrze, ale dlaczego?- Zapytałam chcąc ją tam zatrzymać

- Dowiesz się w swoim czasie – Odpowiedział tajemniczo

Jorge szybko ją wydobył poczym mi ją podał.

- Zaglądnij do niej za kilka dni. Ja już pójdę- cmoknął mnie w policzek i odszedł.

                                                             ***

- Właśnie skrzynka- wyskoczyłam z łóżka. Tylko gdzie ja ją wsadziłam. Otworzyłam szafę- nie ma. No tak pewnie mam ją pod łóżkiem. Kładę tam wszystko, co może się później przydać. Oczywiście tak jak pomyślałam. Niczego sobie skrzynka leżała wśród starych rupieci. Uśmiechnęłam się na sam jej widok. Z przodu wyryte nasze inicjały… i rok 2008… dwa lata byliśmy razem. Później on wyjechał i tak nadszedł rok 2013. Gorące kropelki pojawiły mi się na policzkach,, Zaglądnij do niej za kilka dni’’- przypomniały mi się słowa chłopaka. Ja do niej nigdy nie zaglądałam. Pośpiesznie ją otworzyłam. Najpierw moim oczom ukazał się kolorowy album w serduszka. Zdmuchnęłam z niego kurz i szybko przejrzałam jego zawartość. Tak nam było dobrze. A może tylko mi było w nim dobrze. Przecież on odszedł. Popatrzyłam na inne rzeczy umieszczone w naszej skrzynce. Jednak na dole znalazłam białą kopertę. Jestem prawie zupełnie pewna, że jej tu nie było. Wzięłam ją do ręki i niemal natychmiast otworzyłam. Kartka była zapisana czarnym długopisem. Pismo było trochę krzywe jednak domyśliłam się, że należy do Jorge. Zaczęłam czytać owy list.

                                                   Kochana Martino!

Poprosiłem Cię żebyś po kilku dniach zajrzała tu. Teraz, kiedy wyjechałem wszystko się zmienia. Naprawdę Cię przepraszam, jednak to nie była moja decyzja. Wiem, że zraniłem Ciebie, ale ja też nie jestem z tego powodu szczęśliwy. Kiedyś jeszcze na pewno zawitam w Buenos Aires, jednak nie wierze już w nas. Nigdy o Tobie nie zapomnę. Mam nadzieje, że ty też będziesz o mnie pamiętać. Życzę Ci żebyś szybko znalazła kogoś, kto naprawdę na Ciebie zasługuje.

                                                                                                                 Tęsknie Jorge

Po przeczytaniu listu zrozumiałam, co się dzieje…

                                                                  ***

Zgodnie z obietnicą rozdział dłuższy. Jako, że mamy weekend może napiszę jeszcze jutro. Mam focha na drugiego bloga :3 Nie komentują jak nie ma leonetty xD Ok. no to mam nadzieje, że wam się podobało. Yeah wybraliście fajniejszą opcję. Jortini hmmm? Poczekacie ( prawdopodobnie) Mam nadzieje, że się nie będziecie obrażać jeśli kiedyś rozdziele Martine i Jorge’a <3 Żegnam :) A i potrafię napisać dłuższe :D Napisałabym więcej, ale zmęczona jestem a chciałam dodać w dniu dzisiejszym. Chciałabym pisać tak romantycznie, ale ja chyba po prostu nie potrafię. Może dlatego, że ja jeszcze nie mam za sobą tyle miłości ;) Ech kiedyś nadrobię jestem młoda :>