Rozdział VII ~ Nasz dom jest w Buenos Aires

                                                   ***Martina***
Tak ten list wszystko tłumaczy. Jednak ja  za dużo wycierpiałam żeby teraz płakać. Skoro jemu na  mnie nie zależy to czemu mam tracić łzy? Przez dwa lata unikałam chłopców a on nie chciał już ze mną być. Może powinnam przez ten okres szukać sobie kogoś anie czekać na niego? Stracone dwa lata! Na, ale cóż teraz znajdę sobie nowego chłopaka. Diego zawsze za mną latał, a co jak co,ale jest nawet przystojny. Czas na odwiedziny. Szybko otworzyłam szafę w celu poszukania jakiegoś ładnego stroju. Szafa była zapchana cukierkowymi, pastylowymi i koronkowymi sukienkami. Tylko na jednej półeczce leżało kilka bluzek, spodenek i spódniczek. Raczej gustowałam w krótkich modnych sukienkach. Szybko wybrałam jedną z nich. Moim zdaniem najbardziej pasowała na tego typu spotkanie. Do niej wybrałam czarne szpilki i małą torebeczkę z różowymi cekinami. Z szafeczki wzięłam bransoletki, kolczyki i pierścionek. Wszystko ślicznie się komponowało. Tak jak to lubię. Brakowało mi tylko odpowiedniego makijażu. Wzięłam kilka kosmetyków i nałożyłam je na twarz. Później tylko pomalowałam paznokcie i uznałam, że jestem gotowa. Zbiegłam ze schodów, omijając pokój brata. Rzuciłam krótkie ,,cześć'' na pożegnanie i wybiegłam z domu. Szczęście w tym, że Diego mieszka na tej samej ulicy więc po pięciu minutach stałam pod drzwiami jego domu. Energicznie zapukałam do dębowych drzwi. Otworzyła mi pani Jackie ( mama Diego) Kobieta jak zawsze uśmiechnęła się serdecznie.
- Dzień Dobry Martino!- przywitała mnie kobieta w średnim wieku.
- Dzień Dobry, zastałam Diego? - uśmiechnęłam się lekko
- Oczywiście, jest na górze w swoim pokoju. Proszę wejdź - zaprosiła mnie do środka.
Bardzo spodobało mi się wnętrze. Mimo iż mieszkam strasznie blisko nigdy nie zaszczyciłam ich swoją obecnością. Wbiegłam po schodach do góry, domyśliłam się, że Diego jest posiadaczem pokoju z wyrytym napisem ,,Diego'' na drzwiach. Pociągnęłam za klamkę wchodząc do ładnie urządzonego pokoju. Na podłodze leżała czarna gitara klasyczna. 
- Cześć - Przywitałam się
- Cześć Tini! Nie spodziewałem się Ciebie - powiedział
- No tak- zawahałam się - Ale mam propozycje, chodźmy do kina- zawołałam
- Przystanę na tej propozycji tylko muszę się przebrać- powiedział uśmiechając się
- To szybko, szybko- zawołałam i usiadłam na łóżku.
Chłopak chyba zdziwił się, że nie wychodzę. Tak to troszkę dziwne, że ma się przy mnie przebierać, ale co tam? Diego podszedł do szafy, wyciągnął z niej słodki wełniany sweterek. Widać nie czuł potrzeby zmieniania dolnej części garderoby. Miał czarne spodnie. Można powiedzieć, że były eleganckie. Chłopak zdjął koszulkę a moim oczom ukazała się niezła klata. Diego szybko włożył sweterek, w którym wyglądał zniewalająco.
- No to co idziemy? - Zapytał
- Jasne!- odpowiedziałam wesoło.

Wyszliśmy przed domu czarnowłosego. Szliśmy obok siebie, jednak ja ujęłam jego rękę przyjemnie się uśmiechając.
                                                                       ***Jorge***
- Jorge! Wstawaj! - Usłyszałem wołanie taty.
Otworzyłem oczy. Znajdowałem się w samochodzie ojca. Spojrzałem za okno. Nie byliśmy we Włoszech. O nie, nie, nie! 
- Tato gdzie jesteśmy? - Zadałem pytanie pokroju dziecięcego
- W domu - Odpowiedział krótko
- Przecież nie jesteśmy we Włoszech - Powiedziałem unosząc brwi do góry
- Ponieważ nasz dom jest tu... w Buenos Aires

                                                                         ***
Niczego sobie krótki rozdział. Nie obrażać się za Diego! Akcja ( czyt. akcija) musi być. Ech był gotowy od niedzieli, ale nie miałam siły ani czasu wejść i opublikować. Przepraszam... Następny... Hmmm jutro? Postaram się ;)